ဒီေန႔ ေအာခ်တ္က ကီႏိုကုနိယ (Kinokuniya) ဆိုတဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ကို ေရာက္တယ္။ အလွကုန္ေတြ အဝတ္အထည္ အသံုးအေဆာင္ေတြ ေရာင္းတဲ့ Shopping Center ထဲမွာ လူေတြ ရွဳပ္ေထြးမ်ားျပားေနသလိုမ်ိဳး အဲဒီစာအုပ္ဆိုင္ထဲမွာလည္း အရြယ္စံု အေရာင္စံု လူၾကီး လူငယ္ေတြ ကေလးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ အို... ဝမ္းသာစရာေကာင္းလိုက္တာ လို႔ ကြ်န္မ ေရရြတ္မိတယ္။ စာအုပ္ (Hardcopy) ကို ကိုင္ျပီး စာဖတ္ၾကသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနေသးတာကို ေတြ႔လိုက္ရလို႔ ဝမ္းသာမိတာ။ စာအုပ္ေတြနဲ႔ လူေတြကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ္သြားေနက် Literature ဆိုတဲ့ စာအုပ္တန္းကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ လမ္းတဝက္မွာ Poetry ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေတြ႔ေတာ့ အဲဒီစင္ေပၚက စာအုပ္ေတြကို လိုက္ၾကည့္မိတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းက အနက္ေရာင္အဖံုးနဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္ကို ေတြ႔ရတယ္။ အနက္ေရာင္ဟာ အခ်ိန္မေရြး ေနရာ မေရြး ပစၥည္းမေရြး ကြ်န္မကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တုန္းပဲ။
စာအုပ္နာမည္က Milk & Honey... ေရးတဲ့သူက ကေနဒီယန္း အမ်ိဳးသမီး ကဗ်ာဆရာမ Rupi Kaur တဲ့။ အဲဒီမွာ ဒီစာမ်က္ႏွာေလးကို အမွတ္မထင္ ေတြ႔လိုက္ရတာပဲ။ ၾကည္ပါဦး ဘယ္ေလာက္ သေဘာက်စရာ ေကာင္းသလဲဆိုတာ။ တိုတိုေလးေပမယ့္ အဓိပၸါယ္က က်ယ္ဝန္းတယ္။ ကြ်န္မ ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ မစဥ္းစားႏိုင္ပဲ ဖုန္းနဲ႔ ဓါတ္ပံု ရိုက္လိုက္မိတယ္။ ဒီစာေလး ေလးေၾကာင္းကို သံုးေလးေခါက္ ရြတ္ဆိုျပီး အလြတ္က်က္ေနေသာ္လည္း ကိုယ့္မွတ္ဥာဏ္ကို ကိုယ္တိုင္ စိတ္ခ်စရာ မေကာင္းတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေနျပီ မဟုတ္လား။ ေနာက္မွ သူ႔ကဗ်ာစာအုပ္ ဝယ္ဖတ္ဦးမယ္လို႔ ေတးထားလိုက္တယ္။
ေျပာရရင္ ကြ်န္မမွာ ေရ နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စာေၾကာင္းနည္းနည္း ေရးထားဖူးတယ္။ နာမည္ကေတာ့ သုညေတြရဲ႕ တန္ခိုး တဲ့။
သုညေတြရဲ႕ တန္ခိုး
စားပြဲေပၚမွာ ခ်ထားတဲ့ ဖန္ခြက္ထဲကို ေရအျပည့္ ျဖည့္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာ့ ေသာက္တယ္။ ေသာက္ေနရင္းနဲ႔ ေရဟာ အင္မတန္ ခ်ိဳတာပါလားလို႔ ကြ်န္မ ေတြးမိတယ္။ ေျပာရရင္ ကြ်န္မက ေရ သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ ေသာက္ဖို႔ေရာ ခ်ိဳးဖို႔ပါ ၾကိဳက္တာ။ ကြ်န္မ တစ္ေန႔ကို အနည္းဆံုး ေရ ႏွစ္ခါေတာ့ ခ်ိဳးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ေန႔ေတြမွာ သံုးခါ။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မ ေသာက္လက္စ ေရအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတယ္။ ေရအသက္ တစ္မနက္ လို႔ ဆိုရိုးစကား ရွိတာမို႔ ေရဟာ အေတာ္ အစြမ္းရွိပါလားေပါ့။ ဟိုတေန႔က လည္ေခ်ာင္းနာျပီး ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးခန္းသြားျပေတာ့လည္း ဆရာဝန္က ေဆးေပးျပီး ေရမ်ားမ်ားေသာက္ေနာ္ လို႔ မွာတယ္။ ကြ်န္မက ဟုတ္ကဲ့... ေသာက္ပါတယ္ တစ္ေန႔ကို အနည္းဆံုး ေရသံုးလီတာ ေသာက္ပါတယ္ ဆိုေတာ့ ဆရာဝန္ၾကီး မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ တယ္ဟုတ္ပါလား တဲ့။ လိမ္မာတယ္ တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒါ ဘာဟုတ္ေသးလဲ... ကြ်န္မမွာ လိမ္မာတာေတြက အမ်ားၾကီးရယ္။ ထားပါေတာ့။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္မ ေရနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ လိုက္ဖတ္ၾကည့္ရင္း ေတြ႔ရတာေလးတစ္ခု ေျပာျပခ်င္လာတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ေရရဲ႕ အဟာရဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြပဲ။ ေရမွာ ကယ္လိုရီ သုည / အဆီပါဝင္ႏွဳန္း သုည / ဆိုဒီယမ္ သုည / ကာဘိုဟိုက္ဒရိတ္ သုည / ပရိုတိန္း သုည တို႔အျပင္ ကယ္လ္စီယမ္ နဲ႔ မဂၢနီဆီယမ္ ပါဝင္မွဳႏွဳန္းကလည္း သုည တဲ့။ အဲဒီလို ဂုဏ္သတၱိအျဖစ္ သုညေပါင္းမ်ားစြာကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေရ ကို ေတြ႔ရေတာ့ ကြ်န္မ အံ့ၾသသြားတယ္။ တဆက္တည္းမွာ သုညေတြရဲ႕ တန္ခိုးကိုလည္း အံ့ၾသရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဖန္ခြက္ထဲမွာ က်န္ေနတဲ့ ေရကို ကြ်န္မ အကုန္ ေမာ့ခ်လိုက္တယ္။ မ်က္လွည့္ျပသလိုမ်ိဳး... သုညေတြရဲ႕ တန္ခိုးနဲ႔ ဂုဏ္သတၱိေတြ ကြ်န္မဆီ ေရာက္လာမွာ မုခ်ပဲ။
အဲဒီလို ေရးထားခဲ့ဖူးတယ္။
Rupi Kaur ရဲ႕ ကဗ်ာတိုေလးကေတာ့ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ေရ ဘာလဲ ဘယ္လဲ ဆိုတာ နဂါးမွန္းသိေအာင္ အေမာက္ေထာင္ျပလိုက္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ ေျပာရရင္ ကြ်န္မကလည္း နဂါးတစ္ေကာင္ပဲ မဟုတ္လား။
သက္ေဝ
(၂၃ ဧျပီ ၂၀၁၇)
(၂၃ ဧျပီ ၂၀၁၇)